.jpg)
ที่มา FB
อยากจะแลกเปลี่ยนกับเพื่อน เรื่องที่คุณวีระ มุสิกพงศ์ กับคุณแรมโบ ไปร่วมงานปรองดองกับฝ่ายทหารแล้วถูกเพื่อนโจมตีกันมาก ผมเสนอว่าอย่างนี้
๑. ในภาวะที่มีกระบอกปืนจี้อยู่ ต้องยอมรับว่า แต่ละคนมีความจำเป็นต่างกัน ผมไม่คิดว่าทั้งสองคนจะเต็มใจเปี่ยมร้อยไปอยู่ตรงนั้น แต่เราไม่ทราบสภาพบังคับ อย่างคุณวีระสูงอายุและมีโรคประจำตัว คงไม่อาจจะไปตรากตรำในคุกได้ ผมเองก็ได้รับภาวะจำยอมบางอย่างจากการที่คณะทหารเรียกไปรายงานตัวแล้ว"ขอ" การต่อต้านเผด็จการจึงทำได้ไม่เต็มที่ ถ้าผมยังต้องอยู่ในไทยภายใต้อำนาจปืนนี้ ผมจึงเห็นว่า ไม่ควรที่จะรีบไปโจมตี หรือตัดสินอะไรกับเพื่อนสองคนนั้น
๒. สมมตด้วยซ้ำไปว่าทั้งสองคนเปลี่ยนไปแล้ว เราก็ไม่เห็นจะต้องไปต่อว่าโจมตี ถ้าเราเข้าใจว่า ขบวนการคนเสื้อแดง เป็นขบวนการประชาธิปไตยตามใจสมัคร ใครจะเข้าจะออกก็เป็นเรื่องของแต่ละคน คงไม่ต้องไปว่ากัน ถ้าใครจะออกก็เชิญ เราต้องเคารพอดีตกันว่า อย่างน้อยครั้งหนึ่ง เราก็เคยสู้ร่วมกัน เราจะสบายุใจกว่า และจากกันฉันมิตร สำหรับเราคนที่เหลือ ถ้าคิดว่าประชาธิปไตยเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เราก็เดินหน้าต่อไปในเงื่อนไขที่เป็นไปได้
สรุป ใครจะไปไหนอย่างไร เราไม่ว่ากัน และเคารพกันครับ
...
สนทนาแลกเปลี่ยนและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
(ทีมงาน)
เมื่อได้เวลาพอสมควรทั้งอาจารย์ธิดาพร้อมทั้งคุณหมอเหวงได้เดินทางกลับมายังเชียงใหม่ และทั้งสองท่านได้มีโอกาสพบกับพ่อค้าปลาหมึกทอดที่เป็นข่าวครึกโครมเมื่อปลายเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา กรณีที่ใส่เสื้อสีแดงมีลายสกรีนใบหน้าคุณจตุพรนั่นแหละค่ะ จึงได้พูดคุยสนทนาแลกเปลี่ยนและให้กำลังใจซึ่งกันและกันค่ะ
Credit
